Krakowiak 
Jeden z polskich tańców narodowych. Wywodzi się z regionu krakowskiego, tańczony jest w żywym tempie, w takcie 2/4, z charakterystycznym rytmem synkopowym (przesunięcie akcentu z mocnej na słabą część taktu). Rytm synkopowy jest często stosowany w muzyce jazzowej i bluesie. W polskiej muzyce ludowej synkopa jest charakterystyczna dla krakowiaka. Jest to jedyny polski taniec narodowy, który nie jest tańczony w takcie 3/4.Początkowo, taniec ten był tańczony jedynie przez lud wiejski. Z czasem jednak stał się tak popularny, że trafił nie tylko do bogatych domów mieszczańskich i na dwory szlacheckie, ale również rozprzestrzenił się na całą Polskę. W tej formie krakowiak pojawił się w XVIII wieku i oznaczał dwumiarowe tańce krakowskie. Z czasem taniec ten upowszechnił się, przenikając do muzyki symfonicznej i scenicznej. Nieodzowną częścią tańca są kolorowe stroje krakowskie, dodające mu piękna, uroku i świetności. W muzyce ludowej krakowiak zwykle rozpoczyna się przyśpiewką.
Postawa
Postawa powinna być naturalnie wyprostowana, a mięśnie rozluźnione. Partner obejmuje partnerkę prawym ramieniem. Połączone ręce unosi się na wysokość głowy partnerki.
"Krakowiaczek jeden".
|  |
________________________
"Według dziewiętnastowiecznych autorów, krakowiak jest „drugim co do starszeństwa tańcem po polonezie”. Nazwy tej nie nadał mu lud podkrakowski.
W Krakowskiem liczne tańce miejskie o dwudzielnym metrum i synkopowanym rytmie rozmaicie się nazywały: albo od miejsca pochodzenia, albo od sposobu tańczenia: suwany, mijany, przebiegany i inne.
Na postać krakowiaka jako tańca towarzyskiego (salonowego) innych
warstw społecznych złożyły się owe drobne tańce, zapewne „wygładzone”
i „uporządkowane” przez nauczycieli tańca.
J. Ch. Pasek w „Pamiętnikach” pisał o tańcu utożsamianym później z krakowiakiem, ale nie używał tej nazwy. Mówił o „wielkim tańcu”. Krakowiak– taniec i także jego nazwa – zostały upowszechnione dopiero od czasówW. Bogusławskiego w końcu XVIII w. głównie przez scenę – dzięki baletomi operom polskim.
Pod względem oryginalności formy krakowiak jest bez wątpienia jednymz najwybitniejszych tańców w Polsce. jest on tańcem wesołym i szybkim.
Tancerze wykonują w tym tańcu kroki zwane galopem i cwałem, podobnie jak
w polonezie i mazurze tańczą w korowodzie parami. Taniec przebiega głównie
po liniach kolistych, esowatych oraz po liniach promieni, właściwe są nagłe
zmiany kierunku oraz na przemian pęd w tym czy innym kierunku, figura
tańczona na małej przestrzeni – niemal w miejscu. W krakowiaku występują
kroki krzesane i hołubce i następujące po nich w następnym takcie przytupy
w rytmie dwóch ósemek i ćwierćnuty.
Kroki taneczne oparte są o podskoki, przeskoki, doskoki, przesunięcia,
wymachy, chody, bieg, przytupywania. Towarzyszące krokom tanecznym
ruchy tułowia (skłony, wyprosty, przechylenia) oraz ruchy rąk, jak wymach,
przemachy, unoszenia, krążenia nadają im specyficzną ruchową wyrazistość,
rozmach, dynamikę.
Ruchowo – muzyczna struktura tańca oparta jest o takt 2/4. Tempo
muzyki dość szybkie (MM120126) wyznacza żywość i intensywność tańca.
Rytm oparty na charakterystycznej formie synkopowej (ósemka, ćwierćnuta,
ósemka). Często występujący motyw: dwie ósemki, ćwierćnuta, znajduje swe
odbicie w charakterystycznym trzykrotnym przytupnięciu wiążącym kroki
i figury taneczne.
Krakowiak jest tańcem par tanecznych, które tworzą taneczny zespół.
W krakowiaku, jak w żadnym innym polskim tańcu, tancerka dotrzymuje
kroku tancerzowi. Jedynie hołubce są przez nią mniej żywiołowo wykonane,
z mniejszą siłą wybija stopami akcenty, zmniejszą energię „krzesze”.
W muzyce słyszy się tętent koni, wielu autorów powtarza przypuszczenie,
że krakowiak był kiedyś tańcem wojennym, tańczonym przez samych
mężczyzn.
Krakowiaka tańczy się w bogatym i barwnym stroju krakowskim. Jego
żywość i radość jaką daje tańczącym sprawia, że każdego porywają swoiste
cechy krakowiaka." - /żródło: "Polskie tańce narodowe" w opracowaniu Grażyny Termena/
Przeczytaj także Wiersz Wandy Chotomskiej pt:"Krakowiaczek"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz